Αιδώς, Αργείοι…

Η ζωή δεν σταματά να μας επιφυλάσσει εκπλήξεις – αυτή την εβδομάδα ζήσαμε μία ακόμη και μάλιστα δυσάρεστη. Την ώρα που ο κλάδος φλέγεται κυριολεκτικά από το νέο κύκλο «σφαγής» στα ΜΜΕ και όλη την κοινωνία, την ώρα που συνεχίζεται η ληστεία των αποθεματικών στα ταμεία και το κούρεμα των παροχών στους ασφαλισμένους, η πλειοψηφία του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ βρήκε τον χρόνο να συγκαλέσει μια έκτακτη συνεδρίαση του Μεικτού Συμβουλίου. Μια συνεδρίαση, μάλιστα, στην οποία παραβρέθηκε το σύνολο των μελών του ΔΣ, κάτι που συμβαίνει σπανίως…

Ο λόγος: να οργανωθεί μια δημόσια δίκη σε βάρος μιας συνδικαλιστικής παράταξης, της Πρωτοβουλίας για την Ανατροπή. Όσο για την κατηγορία: ότι στο πλαίσιο της εναλλαγής του εκλεγμένου εκπροσώπου της στο ΔΣ (κάτι που αποτελούσε σαφή προεκλογική δέσμευση), τόλμησε να ασκήσει το αναφαίρετο δικαίωμά της και να παραιτηθεί από το προεδρείο – στο οποίο, επί ένα χρόνο και με ιδιαίτερη συνέπεια, κατείχε την θέση του ταμία.

Τα παρευρισκόμενα μέλη του Μικτού παρακολούθησαν, επί τρεις και πλέον ώρες, ένα παραλήρημα των περισσότερων μελών του ΔΣ, του προέδρου συμπεριλαμβανομένου, εναντίον της Πρωτοβουλίας, στην οποία επιχείρησαν να της χρεώσουν όλα τα κακά που έχουν συμβεί στον κλάδο. Έως και για «ανηθικότητα» κατηγορήθηκε η παράταξη και συγκεκριμένα μέλη της, καθώς ορισμένοι ενοχλήθηκαν επειδή διαταράχθηκε η θερινή ραστώνη την οποία διάγει η Ένωση Συντακτών. Κι όλα αυτά, ακόμη και από συνδικαλιστές οι οποίοι, μέχρι πριν λίγες μέρες, ζητούσαν διακαώς τη συνεργασία μας, κάνοντας λόγο για τον «κοινό αγώνα» που δίνουμε…

Είναι κρίμα ότι επέλεξαν αυτόν τον δρόμο. Η Πρωτοβουλία δεν θα τους ακολουθήσει. Δεν θα λειτουργήσει με βάση την «πεπατημένη» την ώρα που στον κλάδο γίνεται μακελειό. Δεν θα γίνει το αριστερό άλλοθι καταστροφικών για τους συναδέλφους επιλογών. Θα επιμείνει να θέτει στο επίκεντρο τα μεγάλα προβλήματα και τις πραγματικές ανάγκες της περιόδου, προτείνοντας λύσεις και συγκεκριμένο πλαίσιο αγώνα. Θα κάνει, δηλαδή, αυτό το οποίο συστηματικά «παραμελούν» πολλές παρατάξεις και μέλη του ΔΣ που τώρα, υποκριτικά, διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους.

Όλοι αυτοί, δηλαδή, που ενώ κατηγορούν και προσβάλλουν την Πρωτοβουλία για την Ανατροπή, δεν αρθρώνουν ούτε λέξη για τις δικές τους ευθύνες, οι οποίες οδήγησαν τον κλάδο σε αυτό το σημείο. Ούτε λέξη για το γεγονός ότι εκατοντάδες συνάδελφοι έχουν θυσιαστεί ή υπογράψει ατομικές συμβάσεις για να ικανοποιήσουν τον Μινώταυρο εργοδοτών, κυβέρνησης και τρόικας. Ούτε λέξη για το γεγονός ότι απολύονται εκλεγμένοι εκπρόσωποι και δεν ανοίγει ρουθούνι. Ούτε λέξη για τη ραγδαία απαξίωση του συνδικαλιστικού οργάνου των δημοσιογράφων που έχει προκαλέσει η στάση και πολιτική τους.

Δεν λένε, επίσης, λέξη για τον αποκλεισμό χιλιάδων συναδέλφων από την ΕΣΗΕΑ, για τη μαύρη εργασία και τα μπλοκάκια. Για το αντιδραστικό περιεχόμενο της ενημέρωσης, με πρωταγωνιστικό ρόλο των golden boys και girls που παραμένουν μέλη της Ένωσης. Ούτε, φυσικά, για τις μυστικές συναντήσεις με την έκθετη πρόεδρο του ΕΔΟΕΑΠ, αλλά και για το προκλητικό σαμποτάρισμα του ψηφίσματος αγώνα που είχε κατατεθεί στην τελευταία γενική συνέλευση της ΕΣΗΕΑ.

Δυστυχώς γι’ αυτούς, τα δικά μας κριτήρια είναι διαφορετικά. Δεν περιμένουμε λύσεις μέσα από μυστικά «παζάρια» ούτε καλλιεργούμε κυβερνητικές αυταπάτες. Η θέση μας είναι πρωτίστως στους μικρούς και μεγάλους αγώνες που δίνονται καθημερινά στα μαγαζιά και την κοινωνία, όπου συμμετέχουμε ενεργά και με κόστος, τη στιγμή που κάποιοι παζαρεύουν πίσω από κλειστές πόρτες. Αυτή είναι και η μεγάλη ευθύνη την οποία αναλαμβάνουμε απέναντι στους εργαζόμενους και άνεργους δημοσιογράφους, σε όλους όσοι δίνουν την καθημερινή μάχη για μια αξιοπρεπή ζωή και την αντικειμενική ενημέρωση.

Για εμάς, δεν έχουν σημασία οι καρέκλες και οι σφραγίδες. Το αντίθετο, μάλιστα: δεν τις θέλουμε όταν αποδεικνύεται πως δεν έχουν κάτι να προσφέρουν στον κλάδο. Κάποιοι άλλοι, που επί δεκαετίες είναι εξαρτημένοι προσωπικά από τις θέσεις τους στο ΔΣ και φέρουν τεράστιες ευθύνες για την κατάντια του κλάδου, οι εκφραστές του εργοδοτικού, κυβερνητικού και υποταγμένου συνδικαλισμού, που υπονομεύουν συστηματικά τις κινητοποιήσεις και την ενότητα των εργαζομένων, ήρθε επιτέλους η ώρα να πάνε σπίτι τους.